kırıntı

sesim ıslandı yağmurda
zamanın eli

dokunmadık yer bırakmadı

kırıntı

yaşamayı seven insanların dansları

sallanarak önümden geçip gidişleri

oyalanmaları zamanlarının sonsuzluğunda

oyalanmaları bitmezmiş gibi zaman

oyalanmaları ecelsiz

ecelsizliklerinin damgasını taşımaları yayvan gülüşlerinde

 
yaşamaya katlanan insanların yorgunlukları

sessizliklerinin ardında taşıdıkları karanlık

camlardan dalıp gidişleri boşluklara

oyalanmaları karanlığın sonsuzluğunda

yaşamaya katlanamayan insanların kararsızlıkları

kırıntı

karanlığı içime çektim
o içine çekmeden beni

bir kapı kapandı sandım

bir kapının sesi sandım

suratındaki

ne kadar da güzel sessizlikler var

hiç bilmediğim

bodoslama

ve sonunda eşikler aşıldı
içimi dolduran dumandan

görünmez hale geldi zaman

ışıklar bulandı

basitlikler saklandı

basit hiçbir şey kalmadı

oturup çay içmek

havadan sudan boşluklarla konuşmak

her şeyi yavaş yapan o insanlar kalmadı

sıkılmayı özledim

göğsümden dolup taşan

ne yapacağımı bilemediğim zamanı özledim

elim ayağıma dolaşırdı yaşamdan

basitliğin heyecanından delirirdi hayallerim

beynimizi delip geçti kaos

bak her yerim çeşit çeşit kararsızlık

yamuk yumuk yaraların yarısı

ah dostum
dostum yok musun

sulardın gölgelerini çiçeklerin

yağmur altında - bulut üstünde

ne çok zamanı aşındırdık cahilce

dokusunu zedeledik hayatın

küstü bize tüm anlamlar

ve anlamsızlık tanrıları

hiçbir gerçeklik bırakmadılar bize

nereden gelir ki bu yollar

bu sözcükler konuşmalar

nereye gider bu insanlar

kalmadıkları zaman

kalamadıkları zaman bizimle

biriktirdim saçlarımı

zaman biriktirdi beni

çiğneyip tükürdü tek tek yaşlarımı

tozlu yolları yadırgamazdım

yürür giderdim korkunç sokaklarla dolu semtlere

korkunç yüreklerle dolu ellere

korkmuş çocuklarla dolu evlere

girer çıkardım durmadan

şimdi ufacık bir fısıltı görsem köşede

korkacağımı sanırım

korkmaya hazır büzüşürüm

dizlerimi saran kollarım bekler

kollarıma dokunan dizlerim bekler

trenden inen yağmurlar bekler 

hepsini görürüm

ben öğrenmeyi unuttum

hatalarımı anlamayı unuttum

cebimdeki kimliğimi

yüzündeki fotoğrafı

uçup giden oksijeni unuttum

bir şey bilmediğimden olsa gerek

yaşadıkça öldüğümden olsa gerek

anlayamamış olduğumdan olsa gerek

içimde bir hastalık

yarasız kanıyorum

boşalmıyor damarlarım

kırıntı

seviyorum dağınık duruşlarını
fotoğraflarda

eski insanların

heybetli meydanlarda

kısırdöngüler

bir şey yapmadan bekliyorum

bir şeylerin olmasını

sonuna kadar

bekliyorum

her şey için artık geç olmasını

ben böyle öğreniyorum

ve böyle öğreniyorum

hiçbir şey öğrenmemiş olduğumu da

ancak zaman gösterebilir

yanıldığımı

gösteriyor da

Pencerende - 2

                                                            Dilek'e

bazen unutuyorum kendimi
bazen derken sık sık

unutuyorum kendimi

unutuyorum kendimi ve

başım dönüyor yok olmaktan

bazen başım dönüyor

yok olmaktan değil de

onu hatırlamaktan

onu hatırlayıp durmaktan

yoruluyorum bazen

yoruluyorum da denemez aslında

farkında olmuyorum çünkü

sonra sessizliği çıkıp geliyor

kendisi gelmese de artık

sessizliği uğruyor yanıma

sessizliği demek de yanlış

çığlıklara benziyor çünkü

her gelmeyişi

eskiden pencereye kuşlar gelirdi

gençtim camdan bakardım

göremezdim kuşlardan ötesini

şimdi yoklar

kuşlar

pencereler

gençlik

her şeyin gidişine alıştım 

sanmıştım oysa

bazen unutuyorum kendimi

                                                                               İstanbul, 27.06.2024

nekropol

şehir mezarlıkları
şehrin dışında beklerler

ölülerini

şehir büyüdükçe

şehir işgal etmez mezarlığı

mezarlık ele geçirir şehri

şehir mezarlığa dönüşür

liberation

misyon

bu dünyada bir misyonumuz mu var?

varsa yazıklar olsun

beni harcayana

beni sürüye kurban edene

beni ben değil biz yapıp sonra da ayrıştırana 

                                                                    Küçükyayla, 17.06.2024

kırıntı

artık tat almalıyım - almalıydım
bu tatsızlıktan kendime

yeni aromalar çıkarmalıydım

damıtmalıydım esanslarını

yaşayamadığım düşlerin

bir çilek tarlasında bağdaş kurup

yağmurla yıkanmalıydım

ağlamama gerek kalmadan

put down (knock knock)

dünya

boş olduğu kadar
yapamadığım şeylerle de dolu

hacca gitmek kadar

öldürmekle de

putların yerine insanları koyup

devirmekle de...

                                            07.06.2024

                                                      İstanbul

kırıntı

önce sessizliği geldi

***

sessizliği her yerde

kırıntı

epeydir yağmurun suyu yok
ve gölgesi yok güneşin

tadı tuzu yok gerçeğin

denemek ne güzel şeysin

denemek ve sürekli yenilmek

yenilecek bir şey kalmayana dek

kaybetmek

Rüya - 18 Mayıs 2024

Orta Anadolu'da bir yerde, yerleşim yerlerinden uzak, biraz ağaçlıklı bir bozkırın ortasında bir binalar kompleksi. Eski bir tarikatın şimdi terkedilmiş ve turistik bir destinasyon haline gelmiş binaları. Ben bu binaları (daha önce de gelip görmüşüm belli ki) yanımda burayı ilk kez görmeye gelen (ama gerçek hayatta tanımadığım) 3 arkadaşa gezdiriyorum. 

Buradaki ana etkinlik 2 tane aslında. Birincisi doğrudan avluya girdiğinizde karşı cephenizde sizi karşılayan büyük taş binanın hemen sol kıyısına iliştirilmiş gibi duran küçük yapının içinde (Bilinçaltımda Lüleburgaz'da şimdi yıkılmış olan Mimar Sinan eseri kervansarayın aşevine gönderme mi?). Buraya girdiğinizde sizi birkaç oda karşılıyor. Odaların duvarları ve kapıları tamamen camdan (Lesaffre Genel Müdürlük 6. Kat'a gönderme mi?). Karşıdaki dikey ve uzunlamasına odanın içinde vücudu anormal derecede ince uzun ve kafasının hareketlerinden çok normal olmayan bir birey olduğu belli olan bir adam geziniyor. Odanın kapısı kapalı ve oradan hiç dışarı çıkmadan odada volta atıyor. Biz binaya girdiğimizde dahi, cam duvarlardan normalde bizi görebileceği halde, hiç bize bakmıyor ve adeta bizi fark etmiyor. Oda içindeki hareketlerine devam ediyor. İşte bu eski tarikatlar kompleksinin birinci etkinliği bizzat bu adam.

Normalde zararsız gibi görünen bu adamın bulunduğu odanın kapısını açıp yanına girdiğinizde ise sizi hemen fark edip üzerinize yürüyor. Buradaki önemli nokta size dokunmasına müsaade etmeyecek bir mesafeyi korumak. Ama bunu yapmanız çok zor. Nitekim gezdirdiğim arkadaşlardan biri bu maceraya atılıyor ve odaya giriyor (zaten etkinlik bu nihayetinde). İçerideki garip adam hemen onun üzerine yürüyüp onu sıkıştırıyor ve omzuna dokunuyor. Bu gerçekleşir gerçekleşmez arkadaşım da aynı şekilde meczuplaşıyor. Kendisine seslenildiğinde duymuyor ve tepki vermiyor. Donuk bir şekilde o da odada dolanmaya başlıyor. Onu kurtarmak ve eski haline döndürmek için yapılması gereken şey, duyabileceği bir uzaklıktan kendisine bu durum için kullanılan kısa bir dua okunması. Bu okunur okunmaz yine eski haline dönüp, oradan çıkıyor ve aramıza katılıyor.

Ama bu işlem sırasında elbette dikkat edilmesi gereken birkaç püf noktası var: Birincisi bu duayı okuduğunuzda, arkadaşınızın bu anormal adamdan, kendisine hemen yeniden dokunamayacak bir uzaklıkta olmasına dikkat etmek. Çünkü dua okunur okunmaz arkadaşınız yeniden normal bir insan haline dönüşüyor ve bu durumda o garip adam hemen arkadaşınızı sıkıştırıp yeniden bir meczuba dönüştürüyor. Ben de dikkatlice aralarındaki mesafe yeteri kadar açıldığında duayı okuyorum. Arkadaşım kendine gelir gelmez, garip adam kendisine ulaşamadan odadan çıkıyor ve kapıyı yeniden adamın üstüne kapatıyor. Doğal olarak bu adamın yanına, sizi dua okuyarak kurtarabilecek arkadaşlarınız olmadan girmek çok büyük bir risk ve asla yapılmaması gereken bir ihmalkarlık olur. Ancak bazı durumlarda eğer duayı okumakta gecikirseniz (mesela arkadaşınız yeterince mesafeyi açsın diye uygun bir zaman beklerken), bu garip adam artık açık olan kapıdan dışarı çıkarak odasını terk edebiliyor ve içeride arkadaşlarını kurtarmak için pozisyon almış kişilerin de artık üzerine yürüyebiliyor. Normalde kapı kapalıyken ise bunu nedense yapmayı kendiliğinden akıl edemiyor. İşte böyle durumlarda risk daha da artıyor ve özellikle duayı okuması gereken kişinin  kendisine dokunulmasından kaçınması gerekiyor ki, kalan kişileri dua okuyarak kurtarabilsin. Garip adam odayı bir kere terk ettikten sonra, tüm arkadaşlarınızı kurtarsanız bile artık garip adamı kendi odasına sokamadığınız durumlar oluşuyor ve böyle durumlarda, binaya giren kişilerin, içeri adım atmaz bu garip adamla burun buruna gelmeleri riski oluşuyor. Bu durumu buranın idaresinden sorumlu kuruluşun bazı eğitimli bakıcılarla çözdüğünü düşünüyorum.

Bu tarikat kompleksinin ikinci etkinliği ise, yapıların en sol tarafında avlunun içerisinde yer alan bir büyük çalıda gerçekleşiyor. Bu çalının içinde yaşayan oldukça büyük, sarı-beyaz renkli ve yumuşak etli bir örümcek var. Bu örümcek de normalde kendisine dokunulmadığı zaman sabit bir şekilde yerinde duruyor. Ama dokunduğunuzda başlayan ve gerçekleştirdiğinizde size iyi geldiğine ve dileklerinizin gerçekleştiğine inanılan bir ritüel başlıyor. Ancak bu ritüeli kurallarına harfi harfine uyarak gerçekleştirmeniz gerekiyor. Ben de arkadaşlarıma göstermek için bir deneme yapıyorum. Yaptığım şey şu: Örümceğin tam ortasına işaret parmağımın ucu ile dokunuyorum ve dokunur dokunmaz da bu örümceğin hemen sırayla gideceği 6 noktaya o oraya varmadan önce elimi değdiriyorum. Bu altı noktanın çalının üzerindeki yerleri belli ve örümcek dokunmayla harekete geçer geçmez son derece büyük bir hızla ve belirli bir sıra ile bunların hepsine uğruyor. Örümcekten çok daha hızlı bir şekilde bunu yapabilmek, hem uğrayacağı noktaların sırasını bilmek açısından iyi bir ezber, hem de örümceğin hızını düşününce büyük bir el çabukluğu gerektiriyor. Ben geçmişten deneyimli olduğum için bunu başarıyorum. Arkadaşlarım ise yapmayı çok zor buldukları için denemiyorlar. 

Ama sonradan orada bulunan bilge ve yaşlı bir adamdan, aslında gerçekleştirdiğim ritüelin bir yanlış inanış, batıl bir inançtan kaynaklandığını öğreniyorum. Örümcekle yapılan ve gerçekleştirmesi çok daha zor olan asıl ritüeli anlatıyor ve yerinde gösteriyor bize. Bunun için eline ince 16 tüyden oluşan bir özel tasarım aparat alıyor. Bu tüylerin birleştiği yerde hepsini bir arada tutmaya yarayan bir kavrama sapı var. Tüylerin her biri özel uzunluklarda ve açılarla bir araya getirilmişler ve sadece bu ritüel için özel olarak ve büyük bir hassasiyet ve ince bir toleransla imal edilmişler. Yaşlı adam, bu ince tüylerin uçlarını balla karıştırılmış tatlı bir suya sokup çıkarıyor. Bu işlem sonucunda 16 tüyün her birinin ucu birer tatlı su damlacığı ile kaplanıyor. Sonra örümceğe dokunuyor ve dokunur dokunmaz da, tutacak sap kısmı tam örümceğin ortasına denk gelecek şekilde bu tüylü mekanizmayı çalıya doğru dokunduruyor. Böylece bu 16 tüyün ucunda bulunan ballı sıvılar, çalının üzerindeki, önceden çok net bir şekilde yerleri tespit edilmiş olan belirli kritik noktalara dokunuyor. Ancak tüylerin uzunlukları o kadar hassasiyetle belirlenmiş ki, sapı aşağı doğru indirdiğinizde, tüyler çalıya aynı anda temas etmiyor. Farklı uzunlukları ve çalının yapraklarının farklı yükseklikleri gereği tüyler yapraklara belirli bir özel sıra ile temas ediyorlar. Temas eder etmez de uçlarında asılı duran ballı sıvı damlacıkları tüylerden kurtulup yaprakların üzerine belirli bir sırayla geçiyorlar. İşte örümcek de, tam bu belirli sırayla, bu belirli noktalara son derece hızlı bir hareket gerçekleştirerek bu ballı sıvıları tüketmek için hamle yapıyor. Onları çalıdaki hem temas sıralamasına uygun bir şekilde, hem de tam gereken noktalara ulaşarak tüketmesi işleminin kendisi, örümceğin belirli bir dans hareketi gerçekleştirmesine neden oluyor. Örümceğin işte bu çok hassas ve hızlı dansının ise, insana mutluluk veren ve dileklerini gerçekleştiren esas ritüel olduğunu söylüyor ihtiyar adam. Ama bu dansı örümceğe yaptırmak öyle insan eliyle manüel yapılabilecek bir işlem olamayacağından, ancak böyle özel aparatlar vasıtasıyla gerçekleştirilebildiğini belirtiyor ve bu aparata rağmen, bu işlemi başarıyla gerçekleştirmenin, onlarca yıllık özel bir eğitim ve el becerisinin sonunda elde edilebildiğini de ekliyor.

                                                                                                                                    İstanbul
                                                                                                                                                                   18 Mayıs 2024

kırıntı

ya bulutları ıslatır

ya çölleri kuruturum

                                            Sahrayı Cedid, İstanbul

                                                15.05.2024

karanlıkların efendisi

geri geliyorlar

tüm renkleri dünyanın

gürültünün arasındaki sessiz kuş cıvıltıları

tüylerimi diken diken eden o heyecanları hayatın

gençliğe benzer bir coşku fırtınası

sanki hiç gitmemişler gibi

geri geliyorlar

sanki kuruyup boşalmış, çatlaklarla bezenmiş nehir yatağına dokunan

o ilk cılız su damarı, o tozlarla kaplı, çatlakların birinin içinde kaybolan

sessizce süzülür gibi akıp gelen o ilk cılız su damarı gibi

öyle geliyorlar

setleri yıka yıka değil belki

ama o günleri hatırlatıyorlar

her yer o kadar kupkuru ki, gazel olmuş toprağa değen o suyun kokusu

öyle tanıdık ve öyle uzak ki - uzaktı ki

nasıl unutmuş olabilirsin o kokuyu

ve unutmamışsın işte 

geri geliyorlar

tüm güzelliklerini taşıyorlar boşa geçmiş zamanın

tüm yoksunluklarını taşıyorlar kayıp yılların

o yüzden biraz da pişmanlığını

kendim olmamış olduğum

başkalarının kanıyla hayat bulduğum

başka bir derinin sıcaklığını giyindiğim

ölmemek için tutunmak zorunda kaldığım

başka çeşit bir ölümün

pişmanlığıyla geliyorlar

ve aslında sadece renkler değil geri gelen

biliyorsun sadece renkler değil

renkler asla kendi başlarına gelemezler biliyorsun artık

korktuğun, hep korktuğun, tanıdıkça daha da çok korktuğun

bir şeylerle geliyorlar

renklerin ve cümbüşün arkasında gizledikleri

o kocaman karanlık

gözünün içine fazlaca baktığında, kendisine dönüştüğün

her şeyi kaplayan, her şeyin kendisine bulandığı

o kocaman karanlık / yokluk / boşluk / anlamsızlık

her şeyin çok anlamlı yüce tanrısı

bin bir ismiyle teşrif edecek, biliyorsun

bu renkler, bu sesler, bu gürültülü ihtişam

onun gelişinin bir habercisi sadece, biliyorsun

geri geliyor

geliyor

tekrar ve yeniden yenileceğim - yenecek

önünde diz çökeceğim - çöktürecek

ayaklarına secde edeceğim - ettirecek

o gönlümün karanlık efendisi

geliyor işte beni teslim almaya

daha önce onlarca kez yaptığı gibi

bu kez de yine şüphesiz

kavrayacak beni o en zayıf yerimden

bulacak yine yumuşacık yaralarımı

pes ettirene kadar akıtacak kanımı

ve ben bir kez daha kaçıp sığınacağım

saklanacağım kendimden bile

kendim olmadığım için beni bulamayacağı

o ölüme en çok benzeyen hayatta kaldığım

neresi olduğunu da hiç anlamadığım

duygusuzluklar labirentime

alın bütün renkleri diyeceğim yine

alın her şey gri olsun

yeter ki içlerinde siyah olmasın

karanlık olmasın

beni bulmasın diyeceğim

hep buluyor çünkü

şimdi ise her şey işte ne kadar güzel

geri geliyorlar

tüm renkleri dünyanın

gürültünün arasındaki sessiz kuş cıvıltıları

tüylerimi diken diken eden o heyecanları hayatın

o gelene kadar

o gönlümün karanlık efendisi

bin bir ismiyle ve çok anlamlılığıyla

gelip de kapımın eşiğinde durup

adımı çağırana kadar

tadını çıkarmalıyım

bu gerçekten yaşadım diyebildiğim

kısacık kelebek hayatımı

sonuna kadar içime çekmeliyim

tüm damarlarıma hücrelerime kadar doldurmalıyım

doldurmalıyım ki unutmam uzun sürsün

şimdi yaşamalıyım yaşanacak ne varsa - ne kaldıysa

fazla sürmeyecek çünkü

duyuyorum yaklaşan adımlarını

geliyor ve can alan nefesi

neredeyse kapımda

o gelene kadar ben

kendime bir şarkı söyleyeceğim:

"cenneti başka yerde aramayı bıraktım

içimde taşıdığım cehennemi de

kendimde aramayı bıraktım"

kendi kendime bunu söyleyeceğim

o gelene kadar

ve o geldikten sonra da

dayanabildiğim kadar

nefesim kuruyup

düşüncelerim paramparça olana kadar

bunu söyleyeceğim

evet bunu söyleyeceğim

kendime

ve söylemeyi öğrendiğim kadar

öğreneceğim dinlemeyi de...

                                                                    İstanbul

                                                                                    07.05.2024 

pyrrhus

başarı 

o herkesin gittiği restoranda

o herkesin yediği yemeği yemekti

yemek bile değil de yediğini bildirmek

açlık nedir hiç bilmemekti

başarı

o herkesin girdiği denizde

getirmekti o herkesin ezberlediği gün batımını

anlamını bilmeden

o yabancı şehrin o meşhur meydanında

gururla pozlanmaktı

kimsenin geçmediği o bir arka sokağın

tarihsel acılarını tanımadan ve tatmadan

gülümsemekti fotoğraflarda

başarı

her yerden üzerine boşalan o kadim bilgeliklerin

zerresine temas etmemeyi başararak

hiç etkilenmeden, sıyrıksız ve pirupak

dokunulmaz, lekesiz, tertemiz bir cehaletle sıyrılıp geçebilmek

ama bunu fark ettirmemeyi başarabilmekti

zordur ama siz de işte bir o kadar hünerliydiniz

başarıysa işte size başarı

zaten başka da bir başarı bilmediniz

böyle olunca işte, başarılıydınız

başarılarla doluydu hayatınız

gidemediğiniz o ünlü şehir

alamadığınız o pahalı parfüm

binemediğiniz o lüks araba

ve aşk acısından başka

bir acı bilmediniz

hiçbir şey demeden konuştunuz

sizi hiç duymayan arkadaşlarınızla

hepsi size benzerlerdi

olmayan zaferler kazandınız her gün

cesetsiz, kansız savaş meydanlarında

gerim gerim gerinerek dolaştınız

muzaffer komutanlar misali

hiç var olmamış şehirler kuşattınız

yaptım sandığınız başarılı planlarınızla

gedikler açtınız olmayan surlarında

kervan geçmez, boş, tozlu bozkırların

yanınızda yapışkan dalkavuklarınız 

doru bir atın sırtında fatihler gibi gururlu

sahte mutluluk göz yaşlarınızla girdiniz

hiç olmayan viran kapılarından şehirlerin

saklayamadığınız bir kibirle selamladınız

yollarınıza sıralanmış yeni tebaanızı

sizi izleyen o şaşkın, hayranlık ve korku dolu gözleri

aslında hiç var olmadı

oysa

güneşi kucaklayıp avuçlarınızda

sıcaklığını geçirebilmekti tüylerine

hiç kimse görmeden, fark etmeden

amaçsızca sevdiğiniz o sokak kedisinin

başarı

o nemli toprağına elinizi sürüp o eski kentin

yaralarını hissedebilmekti damarlarınızla

üzerinden gelip geçmiş tüm insanlığın

oysa

o köprüleri, binaları

trenleri, uçakları

hep başarısızlar yapar

hep başarısızlar yazar

onların şarkılarını

ve başarısızlar dinler

                                                                        Halkalı, İstanbul

                                                                                             04.05.2024

Okudukça cahilleşmek üzerine

Okudukça cahilleşiyorum aslında. 
Eğer cehalet ne kadar çok şeyi bilmediğinin farkına varmaksa...

Okurken öğrendiğim o ufacık şey, yanında koca bir bilinmezlik alanını da açıyor. Her öğrendiğim şey, öğrendiğimin birkaç misli kadar bilmediğim şeyle ilgili farkındalığımı da arttırıyor. Dolayısıyla bir şeyleri öğrendikçe aslında bildiğim şeylerin sayısı çok az artarken, bilmediğim şeyler ile ilgili farkındalığım katlanarak büyüyor.

Okumak bilgimi arttırıyor yani o kesin, hem bilmediğim yeni bir şeyi bilmeye başlıyorum, hem bilmediğim yeni bir sürü şeyi bilmediğimi bilmeye başlıyorum. Birincisi bildiklerimin bilgisini, ikincisi bilmediklerimin bilgisini arttırıyor. Birincisi küçük bir miktar bilgeliğimi, ikincisi çokça cehalet farkındalığımı... Öğrendikçe daha çok cahilleşiyorum ve bilgeliğim arttıkça bilgiçlik taslamam ve ukalalığım / züppeliğim yok oluyor giderek...  

Daha az eziyet çekenlerin eziyeti

2.Dünya Savaşındaki Alman askerleri gibi kandırılan ya da zaten inanmadığı halde zorla cepheye sürülen insanların çektiği acıların, neden oldukları acılardan daha önemsiz olması veya algılanması nedeniyle dile getirilmemesi ya da getirilememesi olgusu. Kendileri de tüm bu süreçte kurban oldukları halde zulmeden tarafın maşası rolünde acı çekmeleri dolayısıyla acılarının görmezden gelinmesi olgusu. Kendilerini Hitler'i desteklemek zorunda bırakan ön koşulları yaratanların etkisinin de yok sayılarak adaletsiz bir önyargıya kurban edilmeleri olgusu.

Benzer durum Ermeniler tarafından katledilen Türk köylüleri için de geçerlidir. Zulmedenin haklılığını mevcutta belirleyen şeyin askeri gücü elinde tutmak olması, zaman içinde bu durumu uzatan şeyin ise medya gücünü ve propaganda makinesini elinde tutmak olduğu olgusu 

deneme

Gregorian Chant Templar in Cathedral üzerine: Bu parça adeta bir kalp gibi atıyor, anne karnındayken annenin iç seslerinin ritmi, deniz kıyısına vuran dalgaların ritmi gibi doğadaki belirli ritimlerle aynı frekansa sahip ve belki de o yüzden bu kadar etkileyici...

Taşınmak

Antiphon XI (Mode Pl. II) (https://www.youtube.com/watch?v=kL6ameuQozA) dinlediğimde Orta Anadolu'da diz üstü oturup islami dini ilahiler söyleyen o amcaların aslında geçmişlerinin nerede olduğunu anlıyorum. Bir dine mensup bir Anadolu halkının nasıl dönüşmüş / dönüştürülmüş olduğunu. Belki istemeden, belki baskıyla, belki de gönül rızasıyla, ya da hiç umursamadıklarından. Eğer baskı gördülerse de, o baskıyı zaten kendileri de baskı görerek Orta Asya bozkırlarında atalarının Gök Tanrı dininden zorla dönüştürülen bir toplum tarafından görmüşlerdir. Aynı zamanının Nazi Almanya'sındaki kendi kültürlerini yaşamaya / yaşatmaya çalıştıkları hayatlarından zorla kopartılarak ve kıl payı toplama kamplarında ölmekten kurtulan İsrail'deki Yahudilerin şimdi Filistin'li garibanlara yaptıkları zulüm gibi. Düşünmeden edemiyorum; acaba bir toplum başka bir toplum tarafından kendisine uygulanan travmayı içinde taşıyıp mı, sonradan istemsizce dışa vuruyor ve travmanın zincirleme yaşanmasına neden oluyor, ayrıca bu travmayı ne kadar süre toplumsal hafızasında saklayabiliyor.

Öte yandan Antiphon XI'deki melodilerin de ne kadarının Ortodoks Hıristiyanlığa daha köklü eski Anadolu halklarından aktarıldığını ve bu kültürü kendilerine aktaran halkların da zamanında kendi pagan dinlerini bırakıp Hıristiyanlığa geçiş süreçlerini de düşünmeden edemiyorum.

Kültür de bilim gibi zincirin halkaları misali toplumdan topluma aktarılarak ilerliyor. Ezilen üzümlerin yok olurken tüm aroma ve kokularını sularına karıştırması gibi, yok edilen toplum da aslında sadece fiziksel ve kavramsal olarak ortadan kalkıyor ama aslında o toplumun kültürü, ruh aktarımı gibi kendilerini devralan kültürün içine sirayet ediyor, üzüm suyunu içen kişinin kanına yavaş yavaş sızarak karışıyor ve kendini oraya aktarıp orada yaşamaya devam ediyor. Yıkılan şehirlerin kalıntı taşlarından aynı yerde yeni şehirlerin inşa edilmesi ve bu sürecin sürekli, devam ederek antik taşların binadan binaya günümüze kadar taşınması gibi bir şey bu. O taş, ilk binası için tasarlanıp, orada fonksiyonel bir amacı yerine getirdi ama bugün parçası olduğu binada da aynı şekilde anlamlı bir işlevi sürdürüyor. O taş bugünkü binayı taşımıyor diyemeyiz. Aksine o taş artık içinde yer alan binalardan bağımsızlaştı, varlığını çağlar ötesine taşıdı ve içinde yer aldığı tüm binaların ömrünü yaşadı ve aştı. O taş o binaları oluşturdu ama o binalar da o taşın çağlar ötesine taşınmasını sağladı, ona yuva oldu ve hayatta kalma anlamı sağladı. "Taş"ın binaları "taş"ıması ve o binalar tarafından geleceğe "taş"ınması işlemindeki taş kelimesinin aldığı anlamların birbiri ile bağlantısı ise hoş bir tesadüf. 

                                                                                                                            Halkalı - İstanbul
                                                                                                                                                                   04.04.2024

(antifonal) karşılaşma

bu ilk karşı karşıya gelişi değil
kendisinden çıkarak evrilen

-bir nevi evladı yani-

aslında başka bir haliyle karşılaştığı zaman

garip bir tanıdık ve tam kıvamında yabancılaşma hissetmesi

biraz daha kendisine benzese, belki bağrına basacak

hemen basmasa da belki, hafifçe meyledecek, birkaç adım yaklaşacak

yoklayacak, benzeşecek ve kabul edilebilir bulacak - zaten kabul edebilir olacak

ama o seviyeyi çoktan aşmış işte - artık çok geç

bir kısmını tanıdığı bir yabancılaşma hissediyor

öyle ki, o kadar kendinden ki aslında bazı yanları 

içinde işte bu ben diyeceği öyle yanlarını hala koruyor ki

o yüzden de benzemeyen yanları o kadar mide bulandırıyor - isyan ettiriyor

yabancılaştığı kısımlara karşı içinde tutamadığı bir öfke kabarması hissetmesi bu yüzden

çünkü sanıyor ki, aslında kendine ait kısımlar alınmış da, bazı kısımları iğdiş edilmiş

bazı kısımları alınıp budanmış - bir uzvun, elin, kolun, bacağın yokluğu gibi duyumsuyor bu yokluğu

çünkü sanıyor ki, aslında kendine ait bazı kısımlarına bambaşka eklentiler monte edilmiş

iğrense de tanıyor bu ucubenin içindeki kendi parçalarını

bir zamanlar mis gibi kokan meyvenin o çürümüş kokusunu tanıyor çünkü

o çürüklüğün içindeki bir zamanlarki tazeliğininin aroması, rahiyası, kokusu burnunun tabanında hala sızlıyor çünkü

evet iğreniyor ama derinde bir yerlerde de hala bir hayranlığı barındırıyor

neye dönüştüğünün iğrendiği bir hayranlığı - evet çok da kötü olmamış derdi diyebilse

hatta evet şahane olmuşum bile derdi de, işte o işler öyle olmuyor

oraya gelemiyor, çünkü oraya gelebilmek mühürlenmiştir - kendisi olmamayı gerektirir

kendisi olmayabilmek çok büyük bir yürüyüş gerektirir - belki bir ömür boyu

herkes yürüyemez o yolu

ama işte oraya giden yolu baştan sona yürüyebilse

yavaş yavaş tüm o mikroskobik değişimlerini sindire sindire yürüyebilse

ah bir yürüyebilseydi

ah bir yürüyebilseydi sevecekti her şeyi, kucaklayabilecekti her şeyi

kendisi olmayabilecekti ve kendisi olmayabilseydi

o zaman kendisi ve diğerleri olmayacaktı

kendisi her şey ve her şey kendisi olacaktı

bu ilk karşı karşıya gelişi değil
kendisinden çıkarak evrilen aslında başka bir haliyle karşılaşmasının

biraz daha zaman geçmiş olsaydı

sonsuzlukla kıyaslanabilecek biraz daha zaman

daha çok başkalaşmış olsaydı eğer karşısındaki - artık biliyoruz ki kendisi

o zaman silinecekti kendisinden kalan bütün izler

silinmeyecekti de aslında, tanıyamayacağı kadar belirsizleşmiş, soluklaşmış olacaktı

o yumuşak toprağa bastığı taze ayak izinin üzerinden nice göç yolları, kervanlar, ordular gelip geçmiş olacaktı

işte o zaman düşünecekti ki bu bambaşka bir şeydir

ya ilkelliğin içinde çürümüş acınası, ya kendisine denk bir yabancı, ya da belki nasıl işlediğini anlayamadığı bir büyü-sihir-mucizevi-tanrısal bir gelişmişlik - önünde secde edilesi, boyun eğilesi, kendini kurban edilesi bir bilim-kurgu

onu ele geçirip-sömürmek, onunla arkadaş olmak, ona tapınmak-ibadet etmek istiyorum diye düşünecekti

yapmadığı şey de değil hani, her bir günü bunlarla geçiyor zaten

bu ilk karşı karşıya gelişi değil
kendisinden çıkarak evrilen aslında başka bir haliyle karşılaşmasının

her an, her saniye karşılaşıyor zaten

ortodoks bir antifonik ilahi gibi delip geçiyor ve titretiyor kalbinin tellerini 

ne zaman bir güneş ışığı vursa yıldız tozundan oluşmuş avuçlarına

ne zaman bir kazma inse yüreğine de, yıllanmış bir ceset gibi bir parça kömür ayrılsa madenin damarından

ne zaman sürü sürü kuzular yayılsa taze kır kokulu otlaklara

ne zaman bir aslan bir ceylanın boğazına dişlerini geçirse serengeti'de

ne zaman iki ordu farklı dinde ilahiler söyleyerek öldürmeye koşsa birbirilerini

ne zaman bir hırsız, bir yankesici elini uzatsa başkasının malına

ne zaman bir politikacı sövmek için dilini soksa yalan torbasına

ne zaman pamuk tarlasında bir maraba terlerini akıtsa öğle sıcağında toprak ağasının toprağına

ya da karanlık bir ara sokakta tecavüze uğrasa bir zenci kadın

karşılaşıyor ve yaşıyor

bu ilk karşı karşıya gelişi değil

ne de ilk fark edişi 

ve sürekli unutuşu

                                                                                                                Halkalı - İstanbul

                                                                                                                                                    04.04.2024

sanki

bazen koca bir ıssızlığın
bazen de bir ormanın ortasında durur ve

sessizliği dinler

sessizlik gibi görüneni ya da

dinler ve tanır

dinler ve tanır da

hiç bitmeyeceğini sanır

sessizliğin 

bazen bomboş bir gölü

bazen de akmayan bir nehri karşısına alır ve

yokluklarını görür

yokluk sandığı şeyi ya da

görür ve tanır

görür ve tanır da

hiç bitmeyeceğini sanır

yokluğun 

                                                               Halkalı - İstanbul,

                                                                            27.02.2024

Silik Kırmızı Çizgiler

Önceleri işe Marmaray + Metro ile gidiyordum. Halkalı Marmaray İstasyonu'na park parası veriyordum. 
İşe arabayla gidenlere, hele tüneli kullananlara savurgan, hesap bilmez kişiler olarak bakıyordum. Onları hemen yabancılaştırmıştım.
Üstelik her gün Marmaray - Metro arası yürümek, merdiven çıkmak, ofise yürümek de beni fit tutuyordu. Ayrıca Marmaray'da oturup çalışıyordum.
Halkalı Marmaray İstasyonu'nda park ücreti 20 TL'idi, sonra 50 oldu, sonra da 100 TL.
Bu park parasını vereceğime arabayla giderim daha karlı çıkarım dedim. Erken çıkınca arabayla 36 dk da işe gelebiliyordum. Marmaray ile 75 dk kadar sürüyordu.
Marmaray ile gitmek enayilikmiş diye düşündüm. Çünkü çok vakit kaybediyormuşum.
Sonra geç çıkınca trafik tıkandı. Dur kalk trafikte yakıt tüketimi çok yüksek, parayı yakıta vereceğime, tünelden gitmek daha karlı bile olabilir diye düşündüm. Üstelik işe erken giderek şirketime daha fazla katkıda bulunabilirim. Ayrıca yakıtın çevreye saldığı karbon emisyonunu azaltmak da çok çevreci bir davranış olur.
Home Office çalışanları hiç anlamıyorum. Evde nasıl konsantre olup verimli iş yapıyorlar. 
Ya hiç çalışmayanlar… Dünyaya hiçbir şey katmıyorlar.
Peki bunlara da empati yaparsak kırmızı çizgiyi nereye çekeceğiz?

deneme

ve herkes zamanın ne kadar hızlı geçtiğini kendi deneyimleyecek

ne kadar söylense de, nesiller boyu tekrar edilse de
herkes zamanın ne kadar hızlı geçtiğini kendi deneyimleyecek