seviş

senin için de gezdim

senin içinde.

                                                          

                                                           Ankara - 29.09.1999

böyle zamanlarda

böyle zamanlarda

ne çok dudak

öpücüğe dönüşemeyen…

ne çok damla

kendi hallerinde sürüklenen

yağmur olamayan,

kuruyup giden…

ne çok ağaç

yalnız, kararsız

bir ormanın hasretiyle kavrulan…

ne çok dalga

denizsiz bir kıyıya vuran…

hiç ateş olmamış ne çok kül var

rüzgarda savrulan

böyle zamanlarda…

ve böyle zamanlarda

benim, bir avuç kuru yaprağa dönüşen

ellerim var sadece

gittikçe kendilerine benzediğim…

bir anlamsızlık var

orada öylece duran,

dokunulamayan,

anlatılamayan,

anlatılabilse anlamsız olmayacak olan…

ve bu anlamsızlığın ortasında

bir işe yaramayan

ne kadar çok kelime var bildiğim

böyle zamanlarda…

havada kelebekler gibi

birbirlerine dokunmadan uçuşan,

bir araya gelmeyen,

anlamlanmayan;

ne çok kelime, benim gibi,

anlamsız, boş, benliğini yitirmiş

dolanan…

ikisi bir araya gelip de bir anlam kuramayan,

“seni seviyorum”

bile diyemeyen…

işte böyle zamanlarda

onlar var,

“sen” varsın,

ve “sevmek” var.

yalnız değilim yine de…

                                                           Ankara - 07.09.1999

odur

odur,

bir vapur çığlığından

damıttığım gölgedir.

durur öyle

düştüğü yerde.

kalır.

demirden gülücükler

yollar zamana.

“kal” desem, “git” desem

aldırmaz.

odur hep,

gelmese de gidişini görmesem

desem

beni dinleyen,

gelmeyişine de katlanamadığımı

bilmeyen.

İstanbul – 04.08.1999, Ankara – 07.09.1999