kırıntı

ne hevesimi alabildim ne hıncımı bu hayattan

içimde koruduğum boşluğa aşık
kendi sessizliğimle oyalanır
yalnızlığımı tutamayıp içimde
sustuğumu sanıp konuşurum kendimle gizlice 

her sabah kırıklarını toplayıp kalbimin 
avuçlarına doldururum kanlı düşlerimin
bir ufuktan diğerine boşalan
bir ölümdür içimde mayalanan

(Bursa - 14.02.2014)

zümrüdüanka

taşımıyor bedenim tüm evrenin yükünü
çiçek kanatlarımla toprağa düşüyorum
düşmüyorum da aslında dökülüyorum
çiçek kanatlarımla toprağa dönüşüyorum
çimleniyor umutlarım

toprağa değil de sanki ateşe düşüyorum
fidanlar gibi uzanıyorum boylu boyunca
besliyorum gövdemle ateşimi
cesedimle ölümümü
kendimle yokluğumu
ölüyorum küllerimden yeniden

                                         Bursa - 14.02.2014

kırıntı

insanın en son anladığı
insan olduğu...

(Bursa - 13.02.2014)