kırıntı

düşlerinde arayarak kendini
(Bursa - 20.12.2012)

deneme

o şehirlere, o yollara, o evlere baktığımda, sanki yepyeni teknolojik bir aleti seyredermiş gibi oluyorum uzaktan; yine de bir o kadar eski ve köklü... eski ve köklü, sanki daha dünkü çocuk olduğu halde bizden daha yaşlı ve bilgeymiş gibi, sanki dünyanın bütün bilgilerini okuyup yutmuş ve bize üstünlük taslayan bir yeni yetme gibi. biz ise sanki artık yaşlanmış, yorulmuş, öğrenmeye takati kalmamış, yeniliklerden uzaklara düşmüş perişan bir yaşlı gibi... eski, köklü ve modern evet, asla bizim gibi eski ve püskü değil.

imreniyorum görünce; sanki bir çocuğun elinde gördüğüm, zengin babasının almış olduğu ve nasıl çalıştığını hiç anlayamadığım karmaşıklıkta bir teknolojik oyuncak, elinin çevik hareketleriyle can buluyor ve mucizeler yaratıyor da, ben bakakalıyorum çekinerek, uzaktan, hafif bir ürküntüyle. hafif bir gurur, hatta zaman zaman havasını basmanın ifadesi olarak yorumladığım içten içe bir sırıtışıyla göz göze geliyoruz; ben kaçırıyorum gözlerimi.

yine de biliyorum, elime tutuşturacak olsalar almazdım. kullanmasını beceremeyecek olduğumdan değil de, alışmaktan korkardım. bana uymayan, gizemli ve yabancı ülkelerin tadı vardı, hiçbir yanımla barışmayacak, hiçbir yönümle uyuşturamayacağım, bana yabani bir modernliği, bana vahşi bir uygarlığı vardı. değiştirirdi beni. ben artık ben olmazdım. gideceğim bana özgü yollar dışlardı beni. kendi kaderimin ellerinde tuttuğum geleceğim kopup giderdi benden. bunu yaşamış milyarların ruhları hesap sorardı bana. ben de sanki kendileri de aynı hataları yapmamış ve sütten çıkmış ak kaşık gibi bu işten masummuş gibi sıyrılmamışlarcasına, boynumu büker, suçumu kusup önüme, içinde, soğukluğunda, acılığında, pis kokusunda, içime işleyen çürümüş ıslaklığında otururdum.

yine de ölüyorlar işte... yine de cellatlar doğurup bedenlerinden, kendi huzurlu, düşsel dünyalarını yırtıp en taze yerinden, öte tarafa ait bir ilkelliği buyur ediyorlar içeri. sanki kendi çocuklarıymışçasına ölüm, şefkatli elleriyle besleyip onu, büyütüyorlar korunaklı evlerinde, bir gün oradan çıkıp boğazlasın diye kurdukları düşsel dünyanın huzurunu, pırıltısını, özenini. ve bunu da kendi dünyalarının bir parçası, bir yan etkisi, içsel bir yansıması gibi hüzünlerine buladıkları ama buna rağmen gizleyemedikleri çaresiz bir gururla yapıyorlar. üzerlerine çörekleniyor, bir anlığına durur gibi yapan zaman.

ben, şimdi, o şehirlere, o yollara, o evlere baktığımda, ürkek bir gıptayla, çekingen bir hayranlıkla; kaçıp gidemeyeceğimi biliyorum kendi yabancılığımdan; kendi eskime, önümde uzanıp duran kimin çizdiği belli olmayan yollara. çekip gidersem, gitmiş olmayacağımı, kalırsam burada duramayacağımı biliyorum çünkü...

Newtown, Sandy Hook okul katliamının ardından

Bursa, 15.12.2012

"Haberi okuduktan ve videoları izledikten sonra, Google Maps'de Danbury, Newtown ve Sandy Hook bölgesini "street view" özelliğiyle dolaştım. Okulun civarındaki sokaklarda, caddelerde dolandım. Her gün gidip geldikleri o sokakları, o caddeleri, o dükkanları ve evleri ölen çocuklardan biriymişçesine, onların anne babalarıymışçasına, okulda çocuğu tarafından öldürülen öğretmenmişçesine, ve katilmişçesine dolaştım. Sonra bizim sokaklarımızı, insanlarımızı, evlerimizi ve kendimi düşündüm..."

kırıntı

şehir güzeldi
ve ağaçlar...
ellerinde yapraklarla
ağaçlar...

ellerinde yapraklarla
sen
güzeldin...
(Bursa, 14.12.2012)

kırıntı

yarım
kalan
aşklarıyla
ölüler

duyguları
bahçesiz 
çocuklar gibi
...
yüreklerinde
mahkum

elleri
çocuksuz
bahçeler gibi
...
bomboş
(Bursa - 24.11.2012)

kırıntı

sonra sabaha doğru
ya da suskun akşamüstleri
abuk subuk evlerden
tatsız tuzsuz yollara
dökülen ben
(Bursa-17.11.2012)

kırıntı

bir kırmızı denizim
üzerinde martıların kırılıp döküldüğü
hepimizin üstünde
kıpkırmızı gökyüzü
(Bursa - 17.11.2012)

kırıntı

ki ben bilirim aşkı da aşksızlığı da
içimdeki kaynamayı, fokurdamayı
karşımdan kopup gelen kıpırdanmayı da
(Bursa - 17.11.2012)

kırıntı

korkudandır
bugüne kadar
üşümediysem

üşürdüm aslında
içimi üstüme giysem

içim çıplak
kalbim 
kendi kanımda
boğuldu boğulacak
(Bursa - 10.11.12)

dudakları bükülen zaman

zamanın soğuk eli
koparıp düşlerimi
tazecik dallarımdan
sarılıyor boynuma
okşuyor saçlarımı
bükülen dudakları
öpüp gözyaşlarımdan
                                  
                                   Bursa - 02.11.2012

kırıntı

karşımda yağmurlu bir kız sesi 
unuttuğum şarkılar gibi gülümsemesi
(Bursa - 28.10.2012) 

flowers of the forest

hormonlar bastıktan sonra damarlarımı
kendimi o yaşadığım ormanda buldum
o ormanda
o çürük kokuları biriktiren ormanda
karanlık bir sessizlik oldu
sen gittin...
ve bir tarla gibi sürdü beni yalnızlık
düşlerimin ortasında
yapayalnız kalakaldı yüreğim

sen gittin
kanatlarım uçuyorlar da sanki
ben hala düşüyorum
içimi kışlar bastı
sen sayfanın ortasında bir kelebeksin
senin "ben"lerin yok
üşüyorum

bir sokak lambası gülüyor
camın önünde
köpek gibi gölgeleri olan duvarlar yaratıyor
köpek gibi hırıltıları olan bir şehirde
ışıklar yarışıyor
birbirine karışıyor hayaletleri
korkarak kaçışan
duvarların gölgeleri kavuşuyor
yüreğimden elime alevler bulaşıyor

sen gittin
bir boşluk bıraktın içimde
küçük çilekler gibi yuttuğum o umut
artık o boşlukta dolaşıyor

                                          Bursa - 21.10.2012

kırıntı

içimde taptaze bir mezarlık
(Bursa - 13.10.2012)