ovum

ölü binalar işte
içinde nefes kalmamış duvarlar
isimsiz insanların üzerine
taştan örülmüş mağaralar özünde

hayvan leşleri, ateş, yontulmuş taşlar
buzdolabı, ocak, türlü çatal bıçaklar
eğreti gölge oyunları, el izleri, av tasvirleri
televizyon dizileri, şarkı klipleri
her gece dinlenen masallar
sonra meşhur insan ölüleri gibi
rafta duran okunmamış kitaplar
yaşıyorsun belki kim bilir

yaşıyorsun
konuştukça susuyorsun
herkes bir ucundan çekiştiriyor zamanı
hani bitmez tükenmez sanırsın
geçecek 
ve geçtikçe
o hissi de götürecek peşinden
geçtikçe - panik/vurdumduymazlık dalgaları
sıra sıra dizilecek/dağılacak günlerine
bugün hangisi - fibonacci/elliott?  
sakinleştirici haplar mı istersin
yoksa sıkarak dişini
sönümlenip götürsün mü istersin zaman
kendisini ve endişeni

özgürlük 
sana dokunmadan geçip giden
ortasında hareketsiz kalakaldığın
bir kararsızlıklar curcunası
özgürlük
dokundukça içinde parçalanan
parçalandıkça göğsüne batan
denedikçe ve yinelendikçe
giderek kendi haline bıraktığın
sonsuz sandığın
bir hücre / bir akvaryum
cehalet başkalarının mutluluğu
mutsuzluk başkalarının cehaleti

hayvan kalamadın
tanrı olamadın
hiçbir şeysin
insan dedin bu yer bulamadığın hiçliğe

çatlayan bir yumurta gibi taşıdın onu içinde
git şimdi kendini sev

                                              Bursa - 08.12.2015

waste-8

iki anın arasını dolduran tek şey zaman
o da ya geçmek bilmez, ya da yoktur aslında

karanlığın ortasında
çamurlu çizmelerle yıkanmış yüzün
ne chopin, sartre, ne heisenberg, klimt fayda etmez
o unutamadığın mi minör prelüdü duymazsın
o ilk öpücüğün tadını hatırlamazsın
bir bulantıdır
tek gerçeğin
kupkuru bir cehaletin özüne dönen insan zulmü
zaman dibe vurduğunda
bedeninden avlarlar
bedeninden iğrenirsin
bedeninden ibaretsin sonuçta
keşke yok olabilseydin
ama zamanın yetmedi

(Bursa - 07.12.2015)

koblenzer stadtwald

1001 gün

bir gün bir rüya gördüm
yine o ormana giren patika yoldan içeri giriyordum
yine sağ tarafta o dikenli teller ve ötesinde o gizemli bina
çocukken insan hiç merak etmiyor korktuğu binaların içini

sonra o köprünün altını hatırladım
kızakla kaydığımızda ulaşamadığımız o yüksek otoyol köprüsü
üzerindeki uğultu
altındaki derin ve soğuk gölgeler
mutlaka bir şey olmalıydı oralarda
mutlaka bir şeyler olmalıydı
ama ben orada olmamalıydım
ürkmeliydim her zamanki gibi

o sık ağaçlık, ormansı, eğimli, engebeli, boğucu, insanı içine çekip yutan o garip havası yetmezmiş gibi
üzerimizde o yüksek beton bacaklar
ve üstümüzde minik binlerce uçak gibi vızıldayan arabalar
mutlaka o ayakların dibinde bir şey gömülü olmalıydı
hiç aklıma gelmemiş

takıldım kaldım
bari madonna dinleyeyim
ve evden hiç çıkmayayım
çıkamayayım

******

sonra bazı yollar vardır
sanki hiç yoklardır
sadece başları ve sonları vardır
o yollara bir girdiğimizi biliriz
bir de çıktığımızı

saraya çıkan o yol gibi
mcdonalds'la başlar
sarayla biter
arada sadece park eden hep benzer arabalar vardır
o halde yol da olmalıdır
ama yoktur
olması gereken yerde
koca bir boşluk
iplik gibi takılmış uzar yüreğimizden
çektikçe yüreğimizi de alır götürür

dün gece ben o ağaçların altında oturdum
o nemli bankların üzerinde dengede
o garip kokusunu yudumladım
ürperen bitkilerin ayazda

iç

biz oynardık
güzel çocukluklarda
iyi ki görmemişiz
gölgelememişiz
endişesiyle bugünlerin
kışını baharını kaygısızlığın
çünkü
her şey olabilir çocuk
o an ya da gelecekte
sadece zamanı yaşar
ve gerçek sanabilir hala
hayallerini

biz çalışırız
biz üretiriz
metali ışıldatır
dişlilere yön verir
türlü kimyasallara boğarız
evleri sokakları
yediğimiz içtiğimiz
hiç bilmediğimiz
denizlerin ormanların kırların
hiç dokunmadığımız
bitki ve hayvanlarıdır
biz yiyip içeriz
önümüzde arkamızda
terden ve kaygıdan bir iz
bırakır gideriz
kimse görmez
kimse anlamaz bizi
biz herkesiz

sonra o şarkı çalar
çocukluğumuzdan
o sevdiğimiz şarkının albümünden
hiç duymadığımız başka bir şarkı çalar
içimizde bir yara açıldı sanırız
hiç duymadığımız yeni bir acı
tanırız

ellerini tuttuğumuz o çocuk dillenir
o gözleri biliriz karış karış
hep silahların gölgesinde dinlenir
barış
bizi bekler
biz hiç gelmeyiz

                           Bursa - 08.11.2015

ayrı yazılmayan ben

ayrıştırabiliriz
o kadın, o sokak çocuğu, o düzenbaz
birleştirebiliriz
kolu kanadı kırığızdır
gülümseriz
ellerimiz tutuşur

(Bursa - 03.11.2015)

ölümlere

gün gelecek
çok ağlatacaksınız beni biliyorum
zamansız

vurun beni
alışamadığım
sıradanlıklarla
vurun

(Bursa - 24.10.2015)

durgun mum

sen olduğunda ben
ben olduğumdan sen
hiçbir yere gitmeden
en güzel yerinde dur elimin
tam o anda dur ve
titrermiş gibi olur ışıklar
savrulur durur perdeler
gitmeyi ürpertir

                     Bursa - 07.10.2015

kırıntı

işte eline yüzüne bulaştırdığın
bu son dakika yalnızlığı aslında
içinde yavaşça biten bir fidandı
yarının sessizliğiydi bugüne kalan
bakmadın, beslemedin ama büyüdü
gökyüzünü kucaklayan bir ağaç şimdi
çiçeğe duran

(Bursa - 03.10.2015)

kırıntı

müthiş bir rönesans çiçeğe duran
evde değil kapıda

(Bursa - 29.09.2015)

insanal

bak nasıl da insanız hepimiz
şu kendi halinde sallanan ağaç
yavrusunun peşinde koşan kedi
çöpleri iştahla deşen karga
çürük bir elmaya üşüşen sinek
bıçağının kanını silen kasap

                           Bursa - 15.09.2015

kırıntı

ağız tadıyla ölecek kadar
genç değiliz artık

(Bursa - 15.09.2015)

kırıntılar

işte o çok şey beklediğin

günün sonu

hani çok şey olacaktı, yaşanacaktı

yarım kalmış her şeyi tamamlayacaktı

o gün bugün

işte

son saati

son dakikası

orada

üzerine fazlaca şey koyduğun masa

raflarından kitaplar taşan kitaplık

çarpıyor, tekliyor, çarpıyor yine

işte o içinde çok şey birikmiş yürek

her şey gibi boşmuş, bomboşmuş sanki

bu içine her şeyi tıktığın kafa

sonra orada bir yerde yaşam

o kadar yoğun ki 

o kadar dolu

ve bir uykusuzluk

cin gibi

çarpıp duruyor içimde

çarpıp duruyor 

nefes almadan

bak geliyor

bak dönüyor yine

vazgeçip gitme vakti 

tam zamanında

içinde yuvalanan

hıçkırıklarından tanırsın

hiç geç kalmaz

işte o çok şey beklediğim

günün sonu

boşuna

beklemişim

kendimi yanlış yerlerde

yanlış zamanlarda

yanlış evlerde

hiç girmediğim odalarda, sokaklarda

vazgeçebilseymişim

beklemekten

gelmekten vazgeçebildiğim kadar

taştı deniz

yıkandı kum

bir yanım su

her yanım kum

içime doldu 

yıllar sadece

ben hep 

çocuktum

bu dil değişecek

değişecek bu yürek

birileri durdursun yalnızlığımı

bir tren gibi delip geçiyor zaman

geçiyor ah geçiyor ömrümün ortasından

öpeyim de geçsin

seni

her şeyi paylaşırım

her şeyi birleştirir dururum da

şaşırırım karmaşıklığına şeylerin

şaşarım tekdüzeliğine evrenin

sonra da anlayamayışıma

evreni

ama daha çok da seni

hatta sensizliği

yanıyorum sanıyordum aklı sıra

aslında düpedüz boğuluyordum

otopsi / ölüm nedeni:

zamansızlık

o kadar çok şey varmış ki yetişilecek

zaman bulamamışım hepsine geç kalmaya

ne sen geldin / ne ben öldüm

sen gelmemekten vazgeçmedin

ben vazgeçmedim beklemekten

kaplıyordun her yeri

gökyüzümdün

bense yağmayan bir buluttum sadece

içinde

gelseydin delirirdim

gelseydin duramazdım ayakta

gelseydin sığmazdı kanatlarım dünyaya

gel vur beni

vur ki bitsin bu başıma vuran 

canıma tak eden ölümsüzlük

çıkıp gittiğin kapıdan çıktı geldi mutluluk

bırakıp gittiğin yerleri yaşam doldurdu

oy kanatlar

sizin yatacak yeriniz yok

benimse uçaçak göğüm

düşecek dermanım yok

(Bursa - 15.09.2015)