seviş

senin için de gezdim

senin içinde.

                                                          

                                                           Ankara - 29.09.1999

böyle zamanlarda

böyle zamanlarda

ne çok dudak

öpücüğe dönüşemeyen…

ne çok damla

kendi hallerinde sürüklenen

yağmur olamayan,

kuruyup giden…

ne çok ağaç

yalnız, kararsız

bir ormanın hasretiyle kavrulan…

ne çok dalga

denizsiz bir kıyıya vuran…

hiç ateş olmamış ne çok kül var

rüzgarda savrulan

böyle zamanlarda…

ve böyle zamanlarda

benim, bir avuç kuru yaprağa dönüşen

ellerim var sadece

gittikçe kendilerine benzediğim…

bir anlamsızlık var

orada öylece duran,

dokunulamayan,

anlatılamayan,

anlatılabilse anlamsız olmayacak olan…

ve bu anlamsızlığın ortasında

bir işe yaramayan

ne kadar çok kelime var bildiğim

böyle zamanlarda…

havada kelebekler gibi

birbirlerine dokunmadan uçuşan,

bir araya gelmeyen,

anlamlanmayan;

ne çok kelime, benim gibi,

anlamsız, boş, benliğini yitirmiş

dolanan…

ikisi bir araya gelip de bir anlam kuramayan,

“seni seviyorum”

bile diyemeyen…

işte böyle zamanlarda

onlar var,

“sen” varsın,

ve “sevmek” var.

yalnız değilim yine de…

                                                           Ankara - 07.09.1999

odur

odur,

bir vapur çığlığından

damıttığım gölgedir.

durur öyle

düştüğü yerde.

kalır.

demirden gülücükler

yollar zamana.

“kal” desem, “git” desem

aldırmaz.

odur hep,

gelmese de gidişini görmesem

desem

beni dinleyen,

gelmeyişine de katlanamadığımı

bilmeyen.

İstanbul – 04.08.1999, Ankara – 07.09.1999

tahtere

karıncalar yürürdü ayaklarımda.

ben dururdum

-seyrederdim onları.

Milas - 27.8.1999

aybozumu

ellerim paralandı;

oysa günah değildir

yakamozu taşlamak

böyle süt bozuğu bir gecede.

günah,

ellerimde.

                                                           Didim – 22.08.1999

bir garip kuşatma

I.

aşk karanlıkta körebe oynayan bir kördür.

II.

cupido kuşatmasını hatırlıyorum da,

diktiği zaman yamaçlarına toplarını

şehrin üzerinde bulunduğu tepenin,

hayran hayran seyretmişlerdi onlar

kendilerini doğramaya gelen ordunun ihtişamını.

III.

oysa bir hayalkırıklığı bekliyordu orduyu.

bu muydu kendisinden övgüyle söz edilen şehir?

etraftaki verimli ovaya, bağlara, nehirlere hakim dedikleri,

aylardır ulaşmak için yürüdükleri şehir

bu döküntü şehir miydi?

IV.

yıkık surlarının, berkitilmemiş kulelerinin

içeride korumaya değecek bir şey bulamadığı,

savunanların teslim olmaya dünden razı

gıptayla kendilerini seyrettikleri

şehir; cupido; bu muydu?

V.

ordu döndü geri

şehrin anahtarını almaları için yalvaran halka aldırmadan

şehre sadece yüz metre uzaklıktan.

ne oldu cupido?

VI.

aşk körebe oynamasaydı

ağlardı.

gözleri açılırdı.

görürdü karanlığı.

                                                           İstanbul – 06.08.1999

ikinci öpüş

ben birincisini düşünüyorum.

ağır bir şilebin

rıhtımına yanaşışı gibi

sessiz…

ve huzurlu…

birincisini…

                                                           İstanbul - 04.08.1999

                                                                               (İstiklal Cad. / Beyoğlu)

konuş deniz sana geldim

I.

“karmaşa” derdim

bu karanlığa

görebilseydim.

hiç tadamadığım.

eski bir tadı vardı.

onlar “gerçek” dediler ona

ben inanmadım.

İnansaydım

bilirdim

olmadığını.

II.

gök gürledi.

kendi kendine becerdi bunu işte.

sonra?

sonra ben

garip bir yağmurun altında konakladım,

kanımı soluyan damarlarımı boşalttım geceye.

sonra?

sonra biri ağladı

çok çok uzaklarda.

belki de ben.

kim bilir.

III.

hep ağladılar

onlar.

denizin dibine gittiler

kararlaştırmışçasına.

deniz dinledi onları.

deniz:

sadece gemileri yüzdürmez.

deniz yalnızdır.

çırpınışlarını dalga sanırlar.

onlar hep ağladılar

ve deniz

yorulmadı.

peki ben kimim?

peki onlar kimdiler?

peki karanlık nedir?

ben “karmaşa” derdim

görebilseydim.

onlar “gerçek” dediler.

ağladılar.

“gerçek”.

inansaydım bilirdim olmadığını.

hepimiz ağladık.

bir tek deniz,

bir tek o

sustu içimizden.

hiç tadamadığım

eski bir tadı vardı.

yorulmadı susmaktan.

IV.

“konuş deniz”

“sana geldim”.

V.

“geldim deniz”

“konuşsana”.

                                                           Ankara - 14.06.1999

2

Bir kelimedir “yalnızlık”.

Tek bir kelimedir.

“İki” gibi...

                                                           Ankara - 9.6.1999

asıl adım karanlık

asıl adım karanlıktır.


ılık bir damla kan gibi söylerim bunu,

yetmiş kıtaya vuran bir denizin

ürkekliği gibi söylerim.

söylerim;

her şeyimiz kelimeler...

ve bu kelimelerdir işte

şimdi sancıyarak ilerleyen...

                                                           Ankara - 25.05.1999

                                                                               (Granikos)

yalnızlık sensizliktir

I.
bulutlar

gökyüzünü dokudular bütün bir gün.

sonra gece

çözdü onu sessizce.

hatta biraz ağladım bile bugün

başım ellerimin arasında.

II.

bu sana özgü

her yeri kaplayışının

yine de bir ürkekliği var

karşı konulamayan.

en çok o nefessizliğini özledim senin.

yüzüme sıcak sıcak solurdun.

işte karanlık bir sokak gibi karşımda yüzün

bakmaya korktuğum.

III.

söyle şimdi

niye bu kadar çok düşüyor kanatlarım

uçarken.

                                                           Ankara - 23.05.1999

siyah

kendinde boğulmayan bir deniz

nasıl bir deniz?

ve denizde sona eren bir sokak

nasıl bir hüzün?

nasıl ki, bir kelimedir yalnızlık

öyledir yüzün.

ve benim

bir tek avuçlarım kaldı ellerimde

sensiz...

hadi gel ılık kanım,

dol avuçlarıma!

                                                           Ankara - 15.3, 16.3.1999

                                                           (Pandora)