18 Şubat 2020 Salı

bir zamanlar

o mutlu günlerden o şarkı
hiç de hazır değilken
aniden havaya saçılır
bir kıskaç gibi yapışır beynine
o tanıdık, ezbere bildiği yolu bulur becerikli ayakları
soluksuz ilerler
o yoldan beynindeki ormanın kalbine
o tanıdık, unuttuğunu sandığın, artık tanımayacağına inandığın
anıları, umutları deşeler
cesetler gibi çıkarır kuru çatlak toprağın içinden
toprağın içi sıcacık ve nemli
ıslak ve odunsu kokusunu duyarsın köklerin ve yabani bir şeylerin

yine tam da örtüsüyle gizlenecekken zamanın
şeritler açar temizler
kalp gibi atar o yol artık
zonklar beyninde
unutturmaz kendini

"bir zamanlar sendin" der
"tanıdın mı?"
"kimsin şimdi?" der
"yoksa hiç olmadın mı?"


                                                    (Mendelssohn, Italian, III)
                                                    (İstanbul, 18.02.2020)