hayalet

o adam gitti
büyük çiçekler hayal et

hayalet güneşler

sessizliğini sayıkla

atomsuz bir evren gibi

imkansızlığı kanıtla

kırıntı

sesim ıslandı yağmurda
zamanın eli

dokunmadık yer bırakmadı

kırıntı

yaşamayı seven insanların dansları

sallanarak önümden geçip gidişleri

oyalanmaları zamanlarının sonsuzluğunda

oyalanmaları bitmezmiş gibi zaman

oyalanmaları ecelsiz

ecelsizliklerinin damgasını taşımaları yayvan gülüşlerinde

 
yaşamaya katlanan insanların yorgunlukları

sessizliklerinin ardında taşıdıkları karanlık

camlardan dalıp gidişleri boşluklara

oyalanmaları karanlığın sonsuzluğunda

yaşamaya katlanamayan insanların kararsızlıkları

kırıntı

karanlığı içime çektim
o içine çekmeden beni

bir kapı kapandı sandım

bir kapının sesi sandım

suratındaki

ne kadar da güzel sessizlikler var

hiç bilmediğim

bodoslama

ve sonunda eşikler aşıldı
içimi dolduran dumandan

görünmez hale geldi zaman

ışıklar bulandı

basitlikler saklandı

basit hiçbir şey kalmadı

oturup çay içmek

havadan sudan boşluklarla konuşmak

her şeyi yavaş yapan o insanlar kalmadı

sıkılmayı özledim

göğsümden dolup taşan

ne yapacağımı bilemediğim zamanı özledim

elim ayağıma dolaşırdı yaşamdan

basitliğin heyecanından delirirdi hayallerim

beynimizi delip geçti kaos

bak her yerim çeşit çeşit kararsızlık

yamuk yumuk yaraların yarısı

ah dostum
dostum yok musun

sulardın gölgelerini çiçeklerin

yağmur altında - bulut üstünde

ne çok zamanı aşındırdık cahilce

dokusunu zedeledik hayatın

küstü bize tüm anlamlar

ve anlamsızlık tanrıları

hiçbir gerçeklik bırakmadılar bize

nereden gelir ki bu yollar

bu sözcükler konuşmalar

nereye gider bu insanlar

kalmadıkları zaman

kalamadıkları zaman bizimle

biriktirdim saçlarımı

zaman biriktirdi beni

çiğneyip tükürdü tek tek yaşlarımı

tozlu yolları yadırgamazdım

yürür giderdim korkunç sokaklarla dolu semtlere

korkunç yüreklerle dolu ellere

korkmuş çocuklarla dolu evlere

girer çıkardım durmadan

şimdi ufacık bir fısıltı görsem köşede

korkacağımı sanırım

korkmaya hazır büzüşürüm

dizlerimi saran kollarım bekler

kollarıma dokunan dizlerim bekler

trenden inen yağmurlar bekler 

hepsini görürüm

ben öğrenmeyi unuttum

hatalarımı anlamayı unuttum

cebimdeki kimliğimi

yüzündeki fotoğrafı

uçup giden oksijeni unuttum

bir şey bilmediğimden olsa gerek

yaşadıkça öldüğümden olsa gerek

anlayamamış olduğumdan olsa gerek

içimde bir hastalık

yarasız kanıyorum

boşalmıyor damarlarım

kırıntı

seviyorum dağınık duruşlarını
fotoğraflarda

eski insanların

heybetli meydanlarda

kısırdöngüler

bir şey yapmadan bekliyorum

bir şeylerin olmasını

sonuna kadar

bekliyorum

her şey için artık geç olmasını

ben böyle öğreniyorum

ve böyle öğreniyorum

hiçbir şey öğrenmemiş olduğumu da

ancak zaman gösterebilir

yanıldığımı

gösteriyor da

Pencerende - 2

                                                            Dilek'e

bazen unutuyorum kendimi
bazen derken sık sık

unutuyorum kendimi

unutuyorum kendimi ve

başım dönüyor yok olmaktan

bazen başım dönüyor

yok olmaktan değil de

onu hatırlamaktan

onu hatırlayıp durmaktan

yoruluyorum bazen

yoruluyorum da denemez aslında

farkında olmuyorum çünkü

sonra sessizliği çıkıp geliyor

kendisi gelmese de artık

sessizliği uğruyor yanıma

sessizliği demek de yanlış

çığlıklara benziyor çünkü

her gelmeyişi

eskiden pencereye kuşlar gelirdi

gençtim camdan bakardım

göremezdim kuşlardan ötesini

şimdi yoklar

kuşlar

pencereler

gençlik

her şeyin gidişine alıştım 

sanmıştım oysa

bazen unutuyorum kendimi

                                                                               İstanbul, 27.06.2024

nekropol

şehir mezarlıkları
şehrin dışında beklerler

ölülerini

şehir büyüdükçe

şehir işgal etmez mezarlığı

mezarlık ele geçirir şehri

şehir mezarlığa dönüşür

liberation

misyon

bu dünyada bir misyonumuz mu var?

varsa yazıklar olsun

beni harcayana

beni sürüye kurban edene

beni ben değil biz yapıp sonra da ayrıştırana 

                                                                    Küçükyayla, 17.06.2024

kırıntı

artık tat almalıyım - almalıydım
bu tatsızlıktan kendime

yeni aromalar çıkarmalıydım

damıtmalıydım esanslarını

yaşayamadığım düşlerin

bir çilek tarlasında bağdaş kurup

yağmurla yıkanmalıydım

ağlamama gerek kalmadan