kırıntı

kıyısız bir ırmağın ortasında
yıldızsız, bulutsuz, kimsesiz

o sarı çizgileri
şeritleri
çiçek özleri
beni

sonunda kıyıya vurdum

kırıntı

rakamlara,
inip çıkan grafiklere,
sayıların dansına
aşkla bakıp,
kendini kaybedip
hipnoz altında
uyuşuk bir enerjiyle
patlamayla baygın
dökülüyor
yanıp tutuşuyorum

kırıntı

sonra gecenin bir yarısı bir şey olur
bir ihtiyaç olur
ellerini çözer basıp gidersin
gökyüzünü seyretmeye gidersin
kayısılar dallarından kurtulur
rüzgar çarpar bulutları döndürür
tanıdığın tüm yıldızlar yok olur

sencil

karnımda bir şey üşüyor

bugün hep pazartesi

bugün o kadar pazartesi ki
dünya dönüyor düşün
caddelerin en ortasında pazartesi
lambaların kırmızısı
gökyüzünün mavisizliği

o kadar pazartesi ki bulutlar
toz bulutları gibi

gökdelenlerle çarpışan martılar altında
evsizliklerinden çıkıp gelen insanlar
yolsuzluklarından
işsizliklerine

birikip durdukları
dört yapraklı yonca şanssızlıkları

günaydın günaydın
son ödeme tarihi geçmiş sabah
günaydın güneşin gecikme faizi
günaydın alışverişe benzeyen nefesim

it's so monday, so bloody monday

                                               İstanbul - 11.12.2017

kırıntı

çiçeklerin gömüldüğü odadan
çıkıp geliyor, homurdanıyor zaman
çıkıp geliyor ellerinde tohumlar

                                                (İstanbul - 11.12.2017)

kırıntı

sular birikti
kapandı içime
çiçeğe son veren yağmur

dev bir gölgeydi gece
bir devin gölgesiydi
yayılan bir yalnızlıktı zaman

oyalanıyordum
ölümüne bekliyordum
dolanıyordum etrafında
ölümün

uyanalım
sessizlik bozulsun

                                                   (İstanbul - 29.11.2017)

kırıntı

son parmağımın ucuyla
son anda dokunduğum
yitip gitmekten yorulmayan zamanın
o en kırışık anı

içimde dalgalanan

                                     Güneşli - İstanbul, 31.07.2017

zaten

bu kadar zaman sonra

hiç olmadığın kadar yoksun

bu dinmez boşluklar

ellerim

ellerimmiş
meğer

dokunmadığın her yer

gölgeli, yaralı ya da solgun

bütün dünya

yoksun

yoksun
zaten

                              Güneşli - İstanbul, 26.07.2017

kırıntı

çeşitlilik yüzünden
bu hayali ellerim
boşluğu avuçlayan

araf

bir çöl ova
sonu başı belli değil
benim bu ovada evim yok
bir güneş var
kudurması kendine
sarmaşıkların altı var
ısınmaktan kaçtığım
bu ovada gidecek yerim yok

benim yatacak yerim yok
büyük sıçrayışlarda
ben hep uyumayı beklerim
evrenin kusmasını beklerim üzerime
bundan başka örtüm yok
benim kaçacak yerim yok
kendimden başka

bir tepe kum
sonu başı belli değil
benim bu kumda yürüyesim yok
bir güneş var
acısından kudurtan
benim bu kumda gömülesim var
bir yerlerde saklanasım var
kendimden başka

bir gök bulut
içime kaçası gelmiş
bir pamuk tarlası
gözlerime soktuğum
gözlerime tıktığım
yeni bir karanlık sadece
hep yeniden tanımadığım
aynı mutlu son
aynı suda yıkadığım saçlarım

benim içecek zehrim yok
kendimden başka

                                        Bursa - 15.06.2016

süpür

ölü çiçekler öldü sabah akşam
ölü yağmurların susuzluğundan ölmüş
ölü ağaçlardan ölü rüzgarın kopardığı
ölü yaprakları süpürdüm

süpürdüm yağmurları
süpürdüm bulutları gökyüzünden
süpürdüm yüreğimden umutları
ölü çiçekler öldü sabah akşam
bir ben kaldım

                              Bursa - 15.06.2016