kırıntı

seni sessizliğinden tanıyorum

gelmediğinde

haydi güzel bir şeyler söyle

hapsolan ışık

doğal olarak içimden fışkıran

o sıcacık ışığı dondurdum

önünü perdelerle doldurdum

her yerini kapladım karanlıkla

yıllarca tutuşturdu içimi

bıraksam yakacak tüm evreni

bekliyorum

belki bir yerden sızar

bir boşluk bulur kendine

zayıf bir anımda...

içiçe

dalıyorum balçıkların içine

nefesimi içimde taşıyorum

ışığımı içimde taşıyorum

gözlerimi kapıyorum gizlice

düşlerimi kalbime asıyorum

kan çanağı

güneşin ışıkları battığı zaman cama

ellerimi doğruyordum çanaklara

avuçlarımı çiğniyordu dişlerim

gelecekten habersizdi düşlerim

kanıyordum durmadan şaraplara

yalanlar en çok da kendi kendime

taşıdığım odunlardan bir ateş

dudakların mühürlenir yanarsan 

inanmasan mutsuzluktan

inanırsan yanılmaktan ölürsün

ve ölürsün yeterince kanarsan

bir

şimdi bu yaşadıklarım
çok çok değerli olmalı

çünkü bütün düşlerimi verdim ben

birdenbire olmadı

azar azar - teker teker

bütün düşlerimi verdim ben

karşılığında

elimde bir tek bu yaşananlar kaldı

çok çok değerli olmalı

o yüzden

birdenbire gelir ve

sessizliğin ortasında oturur

konuşmaz, düşünmez, yok olur

evrende bir evren olur görünmez

yokluğunu büyüklüğünden alır

çözünür bir varoluşun içinde

sessizlik yanında gürültü kalır

damarları kucaklar tüm evreni

nefessizliği dünyalar savurur

için için yanar yıldızlar gibi

sıcaklığı denizleri kavurur

karanlıktır ışımaz ve görünmez 

ama gölgesi karanlıklara vurur

hayalet

o adam gitti
büyük çiçekler hayal et

hayalet güneşler

sessizliğini sayıkla

atomsuz bir evren gibi

imkansızlığı kanıtla

kırıntı

sesim ıslandı yağmurda
zamanın eli

dokunmadık yer bırakmadı

kırıntı

yaşamayı seven insanların dansları

sallanarak önümden geçip gidişleri

oyalanmaları zamanlarının sonsuzluğunda

oyalanmaları bitmezmiş gibi zaman

oyalanmaları ecelsiz

ecelsizliklerinin damgasını taşımaları yayvan gülüşlerinde

 
yaşamaya katlanan insanların yorgunlukları

sessizliklerinin ardında taşıdıkları karanlık

camlardan dalıp gidişleri boşluklara

oyalanmaları karanlığın sonsuzluğunda

yaşamaya katlanamayan insanların kararsızlıkları

kırıntı

karanlığı içime çektim
o içine çekmeden beni

bir kapı kapandı sandım

bir kapının sesi sandım

suratındaki

ne kadar da güzel sessizlikler var

hiç bilmediğim

bodoslama

ve sonunda eşikler aşıldı
içimi dolduran dumandan

görünmez hale geldi zaman

ışıklar bulandı

basitlikler saklandı

basit hiçbir şey kalmadı

oturup çay içmek

havadan sudan boşluklarla konuşmak

her şeyi yavaş yapan o insanlar kalmadı

sıkılmayı özledim

göğsümden dolup taşan

ne yapacağımı bilemediğim zamanı özledim

elim ayağıma dolaşırdı yaşamdan

basitliğin heyecanından delirirdi hayallerim

beynimizi delip geçti kaos

bak her yerim çeşit çeşit kararsızlık

yamuk yumuk yaraların yarısı

ah dostum
dostum yok musun

sulardın gölgelerini çiçeklerin

yağmur altında - bulut üstünde

ne çok zamanı aşındırdık cahilce

dokusunu zedeledik hayatın

küstü bize tüm anlamlar

ve anlamsızlık tanrıları

hiçbir gerçeklik bırakmadılar bize

nereden gelir ki bu yollar

bu sözcükler konuşmalar

nereye gider bu insanlar

kalmadıkları zaman

kalamadıkları zaman bizimle

biriktirdim saçlarımı

zaman biriktirdi beni

çiğneyip tükürdü tek tek yaşlarımı

tozlu yolları yadırgamazdım

yürür giderdim korkunç sokaklarla dolu semtlere

korkunç yüreklerle dolu ellere

korkmuş çocuklarla dolu evlere

girer çıkardım durmadan

şimdi ufacık bir fısıltı görsem köşede

korkacağımı sanırım

korkmaya hazır büzüşürüm

dizlerimi saran kollarım bekler

kollarıma dokunan dizlerim bekler

trenden inen yağmurlar bekler 

hepsini görürüm

ben öğrenmeyi unuttum

hatalarımı anlamayı unuttum

cebimdeki kimliğimi

yüzündeki fotoğrafı

uçup giden oksijeni unuttum

bir şey bilmediğimden olsa gerek

yaşadıkça öldüğümden olsa gerek

anlayamamış olduğumdan olsa gerek

içimde bir hastalık

yarasız kanıyorum

boşalmıyor damarlarım

kırıntı

seviyorum dağınık duruşlarını
fotoğraflarda

eski insanların

heybetli meydanlarda