parazit - kırıntı

sen her şeyini alırsın

açık kalır bu dünyanın elleri

uykum

uykum bana geldiğinde 
kadife bir gölge kapar
gözlerimi elleriyle

kırıntı

gökyüzüne bağırdılar uzaktan
gözlerine uykusuzluk bulaştı

sivrisinek

keskin acılar bekler

gölgeleri yapayalnız bizleri

karanlık köşe başları

boşa çıkan yeminler

her geçen saniye

farkında olmadan 

biraz daha kanı emilirken insan

eksiksizce dans eder

bunu hayatın anlamı bilir

çürür orasından burasından

hiçbir yeri eksik kalmaz

her gün öfkesini bandığı

ayna kırıklarını öper

yastık izlerini izler suratında

yeni bir günün başladığı

başladığını sandığı

saatlerde

sonunda sessizlik galip gelir

her günün sonunda

her savaşın sonunda

ömrün sonunda

sessizlik

gelir

gitmez

gölgeleri yapayalnız bizlerin

keskin sessizliği

bir mezarlıktan çıkıp

dolaşır her yeri

susturur herkesi

                                                    İstanbul - 04.07.2025

umut

sakın boynunu bükme
yenilgileri kutla

bak çiçekler açıyor

karanlıkta umutla

deep - kırıntı

içimden sesler geçiyor
konuşmasam da

batık gemiler gibi

mat

gerçekler doldu
boğazıma kadar

hayallere kaçacak yer kalmadı

mat

söndüğüm bir

                                                                RSP - Heavy

söndüler / yangındılar
düğümdüler / çözüldüler

geçmemişti içlerinden mermiler

geçmemişti ömürleri / gömüldüler

sakindiler akşamsı vakitlerde

kalplerinde kedi yavrusu gibi

yumuşak ve uykulu düşünceler

yoruldu sulanmaktan gözleri

belirsiz saatlerde

çiçekler gibi

yoruldular yaşamaktan birer birer

                                                        İstanbul - 02.07.2025

kırıntı

seni sessizliğinden tanıyorum

gelmediğinde

haydi güzel bir şeyler söyle

hapsolan ışık

doğal olarak içimden fışkıran

o sıcacık ışığı dondurdum

önünü perdelerle doldurdum

her yerini kapladım karanlıkla

yıllarca tutuşturdu içimi

bıraksam yakacak tüm evreni

bekliyorum

belki bir yerden sızar

bir boşluk bulur kendine

zayıf bir anımda...

içiçe

dalıyorum balçıkların içine

nefesimi içimde taşıyorum

ışığımı içimde taşıyorum

gözlerimi kapıyorum gizlice

düşlerimi kalbime asıyorum

kan çanağı

güneşin ışıkları battığı zaman cama

ellerimi doğruyordum çanaklara

avuçlarımı çiğniyordu dişlerim

gelecekten habersizdi düşlerim

kanıyordum durmadan şaraplara

yalanlar en çok da kendi kendime

taşıdığım odunlardan bir ateş

dudakların mühürlenir yanarsan 

inanmasan mutsuzluktan

inanırsan yanılmaktan ölürsün

ve ölürsün yeterince kanarsan

bir

şimdi bu yaşadıklarım
çok çok değerli olmalı

çünkü bütün düşlerimi verdim ben

birdenbire olmadı

azar azar - teker teker

bütün düşlerimi verdim ben

karşılığında

elimde bir tek bu yaşananlar kaldı

çok çok değerli olmalı

o yüzden

birdenbire gelir ve

sessizliğin ortasında oturur

konuşmaz, düşünmez, yok olur

evrende bir evren olur görünmez

yokluğunu büyüklüğünden alır

çözünür bir varoluşun içinde

sessizlik yanında gürültü kalır

damarları kucaklar tüm evreni

nefessizliği dünyalar savurur

için için yanar yıldızlar gibi

sıcaklığı denizleri kavurur

karanlıktır ışımaz ve görünmez 

ama gölgesi karanlıklara vurur

hayalet

o adam gitti
büyük çiçekler hayal et

hayalet güneşler

sessizliğini sayıkla

atomsuz bir evren gibi

imkansızlığı kanıtla