kırıntı

önce sessizliği geldi

***

sessizliği her yerde

kırıntı

epeydir yağmurun suyu yok
ve gölgesi yok güneşin

tadı tuzu yok gerçeğin

denemek ne güzel şeysin

denemek ve sürekli yenilmek

yenilecek bir şey kalmayana dek

kaybetmek

Rüya - 18 Mayıs 2024

Orta Anadolu'da bir yerde, yerleşim yerlerinden uzak, biraz ağaçlıklı bir bozkırın ortasında bir binalar kompleksi. Eski bir tarikatın şimdi terkedilmiş ve turistik bir destinasyon haline gelmiş binaları. Ben bu binaları (daha önce de gelip görmüşüm belli ki) yanımda burayı ilk kez görmeye gelen (ama gerçek hayatta tanımadığım) 3 arkadaşa gezdiriyorum. 

Buradaki ana etkinlik 2 tane aslında. Birincisi doğrudan avluya girdiğinizde karşı cephenizde sizi karşılayan büyük taş binanın hemen sol kıyısına iliştirilmiş gibi duran küçük yapının içinde (Bilinçaltımda Lüleburgaz'da şimdi yıkılmış olan Mimar Sinan eseri kervansarayın aşevine gönderme mi?). Buraya girdiğinizde sizi birkaç oda karşılıyor. Odaların duvarları ve kapıları tamamen camdan (Lesaffre Genel Müdürlük 6. Kat'a gönderme mi?). Karşıdaki dikey ve uzunlamasına odanın içinde vücudu anormal derecede ince uzun ve kafasının hareketlerinden çok normal olmayan bir birey olduğu belli olan bir adam geziniyor. Odanın kapısı kapalı ve oradan hiç dışarı çıkmadan odada volta atıyor. Biz binaya girdiğimizde dahi, cam duvarlardan normalde bizi görebileceği halde, hiç bize bakmıyor ve adeta bizi fark etmiyor. Oda içindeki hareketlerine devam ediyor. İşte bu eski tarikatlar kompleksinin birinci etkinliği bizzat bu adam.

Normalde zararsız gibi görünen bu adamın bulunduğu odanın kapısını açıp yanına girdiğinizde ise sizi hemen fark edip üzerinize yürüyor. Buradaki önemli nokta size dokunmasına müsaade etmeyecek bir mesafeyi korumak. Ama bunu yapmanız çok zor. Nitekim gezdirdiğim arkadaşlardan biri bu maceraya atılıyor ve odaya giriyor (zaten etkinlik bu nihayetinde). İçerideki garip adam hemen onun üzerine yürüyüp onu sıkıştırıyor ve omzuna dokunuyor. Bu gerçekleşir gerçekleşmez arkadaşım da aynı şekilde meczuplaşıyor. Kendisine seslenildiğinde duymuyor ve tepki vermiyor. Donuk bir şekilde o da odada dolanmaya başlıyor. Onu kurtarmak ve eski haline döndürmek için yapılması gereken şey, duyabileceği bir uzaklıktan kendisine bu durum için kullanılan kısa bir dua okunması. Bu okunur okunmaz yine eski haline dönüp, oradan çıkıyor ve aramıza katılıyor.

Ama bu işlem sırasında elbette dikkat edilmesi gereken birkaç püf noktası var: Birincisi bu duayı okuduğunuzda, arkadaşınızın bu anormal adamdan, kendisine hemen yeniden dokunamayacak bir uzaklıkta olmasına dikkat etmek. Çünkü dua okunur okunmaz arkadaşınız yeniden normal bir insan haline dönüşüyor ve bu durumda o garip adam hemen arkadaşınızı sıkıştırıp yeniden bir meczuba dönüştürüyor. Ben de dikkatlice aralarındaki mesafe yeteri kadar açıldığında duayı okuyorum. Arkadaşım kendine gelir gelmez, garip adam kendisine ulaşamadan odadan çıkıyor ve kapıyı yeniden adamın üstüne kapatıyor. Doğal olarak bu adamın yanına, sizi dua okuyarak kurtarabilecek arkadaşlarınız olmadan girmek çok büyük bir risk ve asla yapılmaması gereken bir ihmalkarlık olur. Ancak bazı durumlarda eğer duayı okumakta gecikirseniz (mesela arkadaşınız yeterince mesafeyi açsın diye uygun bir zaman beklerken), bu garip adam artık açık olan kapıdan dışarı çıkarak odasını terk edebiliyor ve içeride arkadaşlarını kurtarmak için pozisyon almış kişilerin de artık üzerine yürüyebiliyor. Normalde kapı kapalıyken ise bunu nedense yapmayı kendiliğinden akıl edemiyor. İşte böyle durumlarda risk daha da artıyor ve özellikle duayı okuması gereken kişinin  kendisine dokunulmasından kaçınması gerekiyor ki, kalan kişileri dua okuyarak kurtarabilsin. Garip adam odayı bir kere terk ettikten sonra, tüm arkadaşlarınızı kurtarsanız bile artık garip adamı kendi odasına sokamadığınız durumlar oluşuyor ve böyle durumlarda, binaya giren kişilerin, içeri adım atmaz bu garip adamla burun buruna gelmeleri riski oluşuyor. Bu durumu buranın idaresinden sorumlu kuruluşun bazı eğitimli bakıcılarla çözdüğünü düşünüyorum.

Bu tarikat kompleksinin ikinci etkinliği ise, yapıların en sol tarafında avlunun içerisinde yer alan bir büyük çalıda gerçekleşiyor. Bu çalının içinde yaşayan oldukça büyük, sarı-beyaz renkli ve yumuşak etli bir örümcek var. Bu örümcek de normalde kendisine dokunulmadığı zaman sabit bir şekilde yerinde duruyor. Ama dokunduğunuzda başlayan ve gerçekleştirdiğinizde size iyi geldiğine ve dileklerinizin gerçekleştiğine inanılan bir ritüel başlıyor. Ancak bu ritüeli kurallarına harfi harfine uyarak gerçekleştirmeniz gerekiyor. Ben de arkadaşlarıma göstermek için bir deneme yapıyorum. Yaptığım şey şu: Örümceğin tam ortasına işaret parmağımın ucu ile dokunuyorum ve dokunur dokunmaz da bu örümceğin hemen sırayla gideceği 6 noktaya o oraya varmadan önce elimi değdiriyorum. Bu altı noktanın çalının üzerindeki yerleri belli ve örümcek dokunmayla harekete geçer geçmez son derece büyük bir hızla ve belirli bir sıra ile bunların hepsine uğruyor. Örümcekten çok daha hızlı bir şekilde bunu yapabilmek, hem uğrayacağı noktaların sırasını bilmek açısından iyi bir ezber, hem de örümceğin hızını düşününce büyük bir el çabukluğu gerektiriyor. Ben geçmişten deneyimli olduğum için bunu başarıyorum. Arkadaşlarım ise yapmayı çok zor buldukları için denemiyorlar. 

Ama sonradan orada bulunan bilge ve yaşlı bir adamdan, aslında gerçekleştirdiğim ritüelin bir yanlış inanış, batıl bir inançtan kaynaklandığını öğreniyorum. Örümcekle yapılan ve gerçekleştirmesi çok daha zor olan asıl ritüeli anlatıyor ve yerinde gösteriyor bize. Bunun için eline ince 16 tüyden oluşan bir özel tasarım aparat alıyor. Bu tüylerin birleştiği yerde hepsini bir arada tutmaya yarayan bir kavrama sapı var. Tüylerin her biri özel uzunluklarda ve açılarla bir araya getirilmişler ve sadece bu ritüel için özel olarak ve büyük bir hassasiyet ve ince bir toleransla imal edilmişler. Yaşlı adam, bu ince tüylerin uçlarını balla karıştırılmış tatlı bir suya sokup çıkarıyor. Bu işlem sonucunda 16 tüyün her birinin ucu birer tatlı su damlacığı ile kaplanıyor. Sonra örümceğe dokunuyor ve dokunur dokunmaz da, tutacak sap kısmı tam örümceğin ortasına denk gelecek şekilde bu tüylü mekanizmayı çalıya doğru dokunduruyor. Böylece bu 16 tüyün ucunda bulunan ballı sıvılar, çalının üzerindeki, önceden çok net bir şekilde yerleri tespit edilmiş olan belirli kritik noktalara dokunuyor. Ancak tüylerin uzunlukları o kadar hassasiyetle belirlenmiş ki, sapı aşağı doğru indirdiğinizde, tüyler çalıya aynı anda temas etmiyor. Farklı uzunlukları ve çalının yapraklarının farklı yükseklikleri gereği tüyler yapraklara belirli bir özel sıra ile temas ediyorlar. Temas eder etmez de uçlarında asılı duran ballı sıvı damlacıkları tüylerden kurtulup yaprakların üzerine belirli bir sırayla geçiyorlar. İşte örümcek de, tam bu belirli sırayla, bu belirli noktalara son derece hızlı bir hareket gerçekleştirerek bu ballı sıvıları tüketmek için hamle yapıyor. Onları çalıdaki hem temas sıralamasına uygun bir şekilde, hem de tam gereken noktalara ulaşarak tüketmesi işleminin kendisi, örümceğin belirli bir dans hareketi gerçekleştirmesine neden oluyor. Örümceğin işte bu çok hassas ve hızlı dansının ise, insana mutluluk veren ve dileklerini gerçekleştiren esas ritüel olduğunu söylüyor ihtiyar adam. Ama bu dansı örümceğe yaptırmak öyle insan eliyle manüel yapılabilecek bir işlem olamayacağından, ancak böyle özel aparatlar vasıtasıyla gerçekleştirilebildiğini belirtiyor ve bu aparata rağmen, bu işlemi başarıyla gerçekleştirmenin, onlarca yıllık özel bir eğitim ve el becerisinin sonunda elde edilebildiğini de ekliyor.

                                                                                                                                    İstanbul
                                                                                                                                                                   18 Mayıs 2024

kırıntı

ya bulutları ıslatır

ya çölleri kuruturum

                                            Sahrayı Cedid, İstanbul

                                                15.05.2024

karanlıkların efendisi

geri geliyorlar

tüm renkleri dünyanın

gürültünün arasındaki sessiz kuş cıvıltıları

tüylerimi diken diken eden o heyecanları hayatın

gençliğe benzer bir coşku fırtınası

sanki hiç gitmemişler gibi

geri geliyorlar

sanki kuruyup boşalmış, çatlaklarla bezenmiş nehir yatağına dokunan

o ilk cılız su damarı, o tozlarla kaplı, çatlakların birinin içinde kaybolan

sessizce süzülür gibi akıp gelen o ilk cılız su damarı gibi

öyle geliyorlar

setleri yıka yıka değil belki

ama o günleri hatırlatıyorlar

her yer o kadar kupkuru ki, gazel olmuş toprağa değen o suyun kokusu

öyle tanıdık ve öyle uzak ki - uzaktı ki

nasıl unutmuş olabilirsin o kokuyu

ve unutmamışsın işte 

geri geliyorlar

tüm güzelliklerini taşıyorlar boşa geçmiş zamanın

tüm yoksunluklarını taşıyorlar kayıp yılların

o yüzden biraz da pişmanlığını

kendim olmamış olduğum

başkalarının kanıyla hayat bulduğum

başka bir derinin sıcaklığını giyindiğim

ölmemek için tutunmak zorunda kaldığım

başka çeşit bir ölümün

pişmanlığıyla geliyorlar

ve aslında sadece renkler değil geri gelen

biliyorsun sadece renkler değil

renkler asla kendi başlarına gelemezler biliyorsun artık

korktuğun, hep korktuğun, tanıdıkça daha da çok korktuğun

bir şeylerle geliyorlar

renklerin ve cümbüşün arkasında gizledikleri

o kocaman karanlık

gözünün içine fazlaca baktığında, kendisine dönüştüğün

her şeyi kaplayan, her şeyin kendisine bulandığı

o kocaman karanlık / yokluk / boşluk / anlamsızlık

her şeyin çok anlamlı yüce tanrısı

bin bir ismiyle teşrif edecek, biliyorsun

bu renkler, bu sesler, bu gürültülü ihtişam

onun gelişinin bir habercisi sadece, biliyorsun

geri geliyor

geliyor

tekrar ve yeniden yenileceğim - yenecek

önünde diz çökeceğim - çöktürecek

ayaklarına secde edeceğim - ettirecek

o gönlümün karanlık efendisi

geliyor işte beni teslim almaya

daha önce onlarca kez yaptığı gibi

bu kez de yine şüphesiz

kavrayacak beni o en zayıf yerimden

bulacak yine yumuşacık yaralarımı

pes ettirene kadar akıtacak kanımı

ve ben bir kez daha kaçıp sığınacağım

saklanacağım kendimden bile

kendim olmadığım için beni bulamayacağı

o ölüme en çok benzeyen hayatta kaldığım

neresi olduğunu da hiç anlamadığım

duygusuzluklar labirentime

alın bütün renkleri diyeceğim yine

alın her şey gri olsun

yeter ki içlerinde siyah olmasın

karanlık olmasın

beni bulmasın diyeceğim

hep buluyor çünkü

şimdi ise her şey işte ne kadar güzel

geri geliyorlar

tüm renkleri dünyanın

gürültünün arasındaki sessiz kuş cıvıltıları

tüylerimi diken diken eden o heyecanları hayatın

o gelene kadar

o gönlümün karanlık efendisi

bin bir ismiyle ve çok anlamlılığıyla

gelip de kapımın eşiğinde durup

adımı çağırana kadar

tadını çıkarmalıyım

bu gerçekten yaşadım diyebildiğim

kısacık kelebek hayatımı

sonuna kadar içime çekmeliyim

tüm damarlarıma hücrelerime kadar doldurmalıyım

doldurmalıyım ki unutmam uzun sürsün

şimdi yaşamalıyım yaşanacak ne varsa - ne kaldıysa

fazla sürmeyecek çünkü

duyuyorum yaklaşan adımlarını

geliyor ve can alan nefesi

neredeyse kapımda

o gelene kadar ben

kendime bir şarkı söyleyeceğim:

"cenneti başka yerde aramayı bıraktım

içimde taşıdığım cehennemi de

kendimde aramayı bıraktım"

kendi kendime bunu söyleyeceğim

o gelene kadar

ve o geldikten sonra da

dayanabildiğim kadar

nefesim kuruyup

düşüncelerim paramparça olana kadar

bunu söyleyeceğim

evet bunu söyleyeceğim

kendime

ve söylemeyi öğrendiğim kadar

öğreneceğim dinlemeyi de...

                                                                    İstanbul

                                                                                    07.05.2024 

pyrrhus

başarı 

o herkesin gittiği restoranda

o herkesin yediği yemeği yemekti

yemek bile değil de yediğini bildirmek

açlık nedir hiç bilmemekti

başarı

o herkesin girdiği denizde

getirmekti o herkesin ezberlediği gün batımını

anlamını bilmeden

o yabancı şehrin o meşhur meydanında

gururla pozlanmaktı

kimsenin geçmediği o bir arka sokağın

tarihsel acılarını tanımadan ve tatmadan

gülümsemekti fotoğraflarda

başarı

her yerden üzerine boşalan o kadim bilgeliklerin

zerresine temas etmemeyi başararak

hiç etkilenmeden, sıyrıksız ve pirupak

dokunulmaz, lekesiz, tertemiz bir cehaletle sıyrılıp geçebilmek

ama bunu fark ettirmemeyi başarabilmekti

zordur ama siz de işte bir o kadar hünerliydiniz

başarıysa işte size başarı

zaten başka da bir başarı bilmediniz

böyle olunca işte, başarılıydınız

başarılarla doluydu hayatınız

gidemediğiniz o ünlü şehir

alamadığınız o pahalı parfüm

binemediğiniz o lüks araba

ve aşk acısından başka

bir acı bilmediniz

hiçbir şey demeden konuştunuz

sizi hiç duymayan arkadaşlarınızla

hepsi size benzerlerdi

olmayan zaferler kazandınız her gün

cesetsiz, kansız savaş meydanlarında

gerim gerim gerinerek dolaştınız

muzaffer komutanlar misali

hiç var olmamış şehirler kuşattınız

yaptım sandığınız başarılı planlarınızla

gedikler açtınız olmayan surlarında

kervan geçmez, boş, tozlu bozkırların

yanınızda yapışkan dalkavuklarınız 

doru bir atın sırtında fatihler gibi gururlu

sahte mutluluk göz yaşlarınızla girdiniz

hiç olmayan viran kapılarından şehirlerin

saklayamadığınız bir kibirle selamladınız

yollarınıza sıralanmış yeni tebaanızı

sizi izleyen o şaşkın, hayranlık ve korku dolu gözleri

aslında hiç var olmadı

oysa

güneşi kucaklayıp avuçlarınızda

sıcaklığını geçirebilmekti tüylerine

hiç kimse görmeden, fark etmeden

amaçsızca sevdiğiniz o sokak kedisinin

başarı

o nemli toprağına elinizi sürüp o eski kentin

yaralarını hissedebilmekti damarlarınızla

üzerinden gelip geçmiş tüm insanlığın

oysa

o köprüleri, binaları

trenleri, uçakları

hep başarısızlar yapar

hep başarısızlar yazar

onların şarkılarını

ve başarısızlar dinler

                                                                        Halkalı, İstanbul

                                                                                             04.05.2024