kırıntı

seni sessizliğinden tanıyorum

gelmediğinde

haydi güzel bir şeyler söyle

hapsolan ışık

doğal olarak içimden fışkıran

o sıcacık ışığı dondurdum

önünü perdelerle doldurdum

her yerini kapladım karanlıkla

yıllarca tutuşturdu içimi

bıraksam yakacak tüm evreni

bekliyorum

belki bir yerden sızar

bir boşluk bulur kendine

zayıf bir anımda...

içiçe

dalıyorum balçıkların içine

nefesimi içimde taşıyorum

ışığımı içimde taşıyorum

gözlerimi kapıyorum gizlice

düşlerimi kalbime asıyorum

kan çanağı

güneşin ışıkları battığı zaman cama

ellerimi doğruyordum çanaklara

avuçlarımı çiğniyordu dişlerim

gelecekten habersizdi düşlerim

kanıyordum durmadan şaraplara

yalanlar en çok da kendi kendime

taşıdığım odunlardan bir ateş

dudakların mühürlenir yanarsan 

inanmasan mutsuzluktan

inanırsan yanılmaktan ölürsün

ve ölürsün yeterince kanarsan

bir

şimdi bu yaşadıklarım
çok çok değerli olmalı

çünkü bütün düşlerimi verdim ben

birdenbire olmadı

azar azar - teker teker

bütün düşlerimi verdim ben

karşılığında

elimde bir tek bu yaşananlar kaldı

çok çok değerli olmalı

o yüzden

birdenbire gelir ve

sessizliğin ortasında oturur

konuşmaz, düşünmez, yok olur

evrende bir evren olur görünmez

yokluğunu büyüklüğünden alır

çözünür bir varoluşun içinde

sessizlik yanında gürültü kalır

damarları kucaklar tüm evreni

nefessizliği dünyalar savurur

için için yanar yıldızlar gibi

sıcaklığı denizleri kavurur

karanlıktır ışımaz ve görünmez 

ama gölgesi karanlıklara vurur